Aleksander Fredro urodził się w 1793 roku w Surochowie, był jednym z dziewięciorga dzieci Jacka i Marianny Fredrów. Całe swe dzieciństwo spędził w Beńkowej Wiszni. Po śmierci matki przeniósł się do Lwowa.
Gdy Fredro miał 16 lat, zaciągnął się do wojska i wziął udział w kampanii moskiewskiej wraz z wojskiem Napoleona, za co później otrzymał order Virtuti Militari. Potem wziął również udział w kampanii pruskiej i francuskiej. Oznaczono go Legią Honorową. W 1822 roku Fredro otrzymał tytuł hrabiowski. W 1828 roku umarł jego ojciec, zaś Aleksander wziął ślub z Zofią hrabiną Skarbkową. Ich syn był również komediopisarzem.
W czasie powstania listopadowego, uciekając przed epidemią cholery, państwo Fredrowie wyjechali do Wiednia. W latach 1832 – 1835 wydał najbardziej znane komedie: „Zemstę", „Pana Jowialskiego", „Dożywocie" i „Śluby panieńskie". Również w 1835 roku ukazał się w prasie artykuł napisany przez Goszczyńskiego, który krytykował Fredrę i sprawił, iż ten na jakiś czas zniknął z życia towarzyskiego i literackiego. Fredrze zarzucano m.in. „nienarodowość" jego komedii, brak w nich patosu i wyniosłości, która winna – zdaniem adwersarzy – charakteryzować twórczość doby romantycznej.
W 1837 roku Fredrom urodziła się córka – Zofia, późniejsza malarka i literatka. Dwa lata później Fredro zapisał w swych notatkach, iż kończy tworzyć. W tym samym czasie ataki na jego osobę zaczęły się nasilać.
W 1848 roku brał udział we Wiośnie Ludów we Lwowie. W 1849 roku do Francji wyemigrował syn Fredry, a Aleksander dołączył do niego wraz z żoną rok później. W 1851 roku twórca wyjechał z Francji do Brukseli, jednak już w następnym roku powrócił do Paryża. Tam też zaczął ponownie pisać. W 1857 roku osiadł we Lwowie. W 1861 roku został posłem do pierwszego w Galicji autonomicznego sejmu. W 1865 roku ogłoszony został honorowym obywatelem miasta Lwowa. Dwa lata później napisał swoja ostatnią komedię – Ostatnią wolę. Zmarł 15 lipca 1876 roku we Lwowie, pochowano go w rodzinnym grobie w Rudkach.
W jego twórczości można zauważyć dwa okresy – pierwszy ograniczony jest datami 1818 – 1835, drugi zaś – zaczyna się od 1855 roku.
W pierwszej fazie pisarstwa powstały jego najsłynniejsze komedie, m.in. Zemsta, Śluby panieńskie, Pan Jowialski. Pod wpływem wzmożonej krytyki Fredro zaprzestał jednak pisarstwa.
Drugi etap to ponowny debiut pisarza. W tym czasie stworzył np. Rewolwer oraz Wielkiego człowieka do małych interesów.
Jeden ze znawców twórczości Fredry napisał kiedyś, iż w okresie romantyzmu, gdy inni twórcy pisali dramaty narodowowyzwoleńcze, Fredro się śmiał. Było on człowiekiem wyjątkowo inteligentnym, znającym doskonale języki obce, potrafiącym z humorem korzystać ze swojej wiedzy. Miał talent do wyśmiewania innych, czynił to jednak w sposób łagodny, bez zbędnego krytykanctwa.
Fredro starał się bawić publiczność poprzez budowanie sytuacji komicznych, opartych na analizie i obserwacji świata i przemian społecznych. Pisał więc o wzbogacającym się mieszczaństwie, rosnącej roli pieniądza w życiu, o swobodzie obyczajów, o polskiej szlachcie, o miłości „romantycznej". Hrabia starał się ponadto nie wyjawiać jasno sformułowanego morału, pozostawiając widzowi bądź czytelnikowi pewien margines swobody. Fredro pozostaje symbolem polskiego komediopisarstwa oraz szlacheckich tradycji. Choć na pierwszy rzut oka zdaje się nie pasować do portretu romantycznego twórcy, to jest jednym z najważniejszych polskich twórców tej epoki. Starał się polemizować z romantycznymi konwencjami, stwarzając postacie zabawne i błyskotliwe. Hrabia Fredro starał się bowiem pokazać romantyczne hasła nie poprzez bunt i spiski, lecz przez konwencję śmiechu. Starał się ocalić polski mit szlachectwa, szlacheckie obyczaje i małoojczyźniany patriotyzm. Jego komedie były mocno osadzone w realiach epoki, ale jednocześnie przedstawiane przez niego sytuacje, wydarzenie i kreacje bohaterów sprawiały, iż sztuki te są uniwersalne. Stał się przez to bardzo znanym i cenionym przedstawicielem romantyzmu, a jego sztuki śmieszą również dziś.
Inne ważne dzieła: „Pan Geldhab", „Zemsta", „Pan Jowialski", „Mąż i żona", „Dożywocie", „Śluby panieńskie", „Damy i huzary", „Ostatnia wola", „Wielki człowiek do małych interesów", „Rewolwer", „Zapiski starucha".